Παρ ολα αυτα σου τραγουδω

Πάλι μέτρησα τ΄αστέρια κι όμως κάποια λείπουνε
μόνο τα δικά σου χέρια δε μ΄ εγκαταλείπουνε
πώς μ΄αρέσουν τα μαλλιά σου στη βροχή να βρέχονται
τα φεγγάρια στο κορμί σου να πηγαινοέρχονται

Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
και στων φιλιών τη μουσική ρυθμό να δίνει η καρδιά μας
Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
για μια ολόκληρη ζωή να είναι η βραδιά δικιά μας

Τα φιλιά σου στο λαιμό μου μοιάζουνε με θαύματα
σαν τριαντάφυλλα που ανοίγουν πριν απ΄τα χαράματα
στων ματιών σου το γαλάζιο έριξα τα δίχτυα μου
στις δικές σου παραλίες θέλω τα ξενύχτια μου

Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
και στων φιλιών τη μουσική ρυθμό να δίνει η καρδιά μας
Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
για μια ολόκληρη ζωή να είναι η βραδιά δικιά μας
(Βασ.Παπακωνσταντινου)

Μην μου δαγκωνεις την ψυχη

Ναι...δεν ειμαι και στην καλυτερη περιοδο της ζωης μου.
Εχω αγγιξει την καταθλιψη, εχω μια αρνηση και μια ταση παραιτησης, ειμαι κουρασμενη, δεν εχω καθαρη σκεψη,ειμαι μπερδεμενη......βλεπω μπροστα μου αδιεξοδα, φοβαμαι, εχω ανασφαλειες....
Ναι.....
Ειμαι ανεργη και αφραγκη...
Νοιωθω μονη,
Νοιωθω θλιμενη
Νοιωθω θρυμματισμενη
Νοιωθω αδυναμη
Νοιωθω αχρηστη
Νοιωθω ακινητοποιημενη
Νοιωθω χαζη
Νοιωθω ασχημη
Νοιωθω γρια...γερναω.....



Και εσυ που λες πως με νοιαζεσαι τι κανεις?
Σαν δασκαλος μου προτεινεις το δαχτυλο μια με συμβουλευεις, μια με μαλωνεις.
Με κρινεις και με επικρινεις
Σαν γιατρος μου κανεις διαγνωση πως δεν ειμαι καλα....
Σιγα την διαγνωση!
Εσενα περιμενα να μου πεις πως δεν ειμαι καλα.....

Δεν θελω τις συμβουλες σου, τα μαλωματα σου, τις κρισεις , τις επικρισεις και τις διαγνωσεις σου, δεν θελω να με κανεις να γελω με το ιδιαιτερο σου χιουμορ που μου δαγκωνει την ψυχη.

Αν με νοιαζεσαι, αν μ αγαπας θελω με λογια τρυφερα να με παρεις αγκαλια, να μου χαιδεψεις το κεφαλι, μια φορα, δυο, πεντε, δεκα, εκατο...... οσο χρειαστει μεχρι να θελησω και να μπορεσω - γιατι θα θελησω και θα μπορεσω -να βρω τα σκοινια μου και να αναρριχηθω παλι στην επιφανεια.
Να βρω τις ακρες μου και μενα.
Αν με νoιαζεσαι και μ αγαπας.........

Δυσκολη μερα σημερα

Επιασε απογευμα και γω μολις και μετα βιας καταφερα να σηκωθω απο το κρεβατι, με σηκωσαν δηλαδη καποιοι που ζηταγαν στο τηλεφωνο την νοικοκυρα του σπιτιου να πουλησουν κατσαρολικα και ασπρορουχα.
Πρεπει να εχει ομορφη μερα εξω....μα εδω μεσα ειναι ολα γκριζα.
Ουτε ξερω ποσες ωρες κοιμαμαι.....περιπου κανενα δωδεκαωρο.
Την χθεσινη νυχτα εμοιαζαν ολα πιο ευκολα, εκλεισα τον υπολογιστη και δεν σκεφτομουν τιποτα και κανεναν.
Μετα ειδα μια ταινια στην τηλεοραση και αποκοιμηθηκα.
Κοιμηθηκα βαθια για καποιες ωρες μεχρι που ξυπνησα κλαιγοντας με λυγμους, ισως εβλεπα καποιο ονειρο.
Ξανακοιμηθηκα βαθια.
Ειναι η αμυνα μου ο υπνος.
Κοιμαμαι για να μην σκεφτομαι ,να μην νοιωθω,να μην θελω, να μην υπαναχωρω στις αποφασεις μου,να μην πραττω, να μην κανω λαθη.
Ο υπνος ειναι ο τροπος με τον οποιο γλυκαινει ο πονος και το πενθος για οτι χαθηκε.

Ατιτλο

Tι σκατα τις θελω εγω τις σχεσεις?
Αφου το εργο το εχω δει τοσες και τοσες φορες!
Αλλος συμπρωταγωνιστης βεβαια καθε φορα , αλλα σκηνικα και κουστουμια, διαφορετικος φωτισμος και μουσικη αλλα το εργο ιδιο παντα!

Ειναι τοσο ιδιοι οι ανθρωποι τελικα, τοσο ιδιες οι συμπεριφορες τους και οι δικαιολογιες και αιτιολογιες για την συμπεριφορα τους η εγω παω και διαλεγω παντα το ιδιο μοντελο ανθρωπου?

Σημερα

εκανα μια μεγαλη μοναχικη βολτα παρεα με τον εαυτο μου.
Η Λιζα και η αλλη πιαστηκαμε χερι χερι και περπατησαμε μεσα στους δρομους αυτης της πολης.
Χαζεψαμε στα παλαιοπωλεια στο Μοναστηρακι και ηπιαμε καφε σε κατι ερημικα καφε που εχουν κατι περιεργοι τυποι.
Μιλησαμε οι δυο μας σαν φιλεναδες και οχι σαν αντιπαλοι.
Και πηραμε μια αποφαση.
Δεν ηταν ευκολη αποφαση.

Ισως ηταν μια γεναια αποφαση....

Ισως παλι κιοτεψαμε.....

Δεν ξερω ουτε εγω ουτε εκεινη τι σκατα ειναι αυτη η αποφαση .

Τωρα καθομαστε εδω αγκαλια η μια με την αλλη και κοιτιωμαστε με ματια δακρυσμενα.

Ένα κουβάρι

Κάποτε όταν ήθελα να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου και να βρω τον εαυτό μου έπιανα χαρτί και μολυβί, έγραφα..... έγραφα....άδειαζα και ξαναγέμιζα και έβρισκα μια άκρη.
Νομίζω ότι τώρα πια μαζί με άλλες πολλές έχω απολέσει και αυτήν την ικανότητα.
Νοιώθω πως μέσα μου υπάρχουν πολλά που θέλω να βγάλω πολλά που πρέπει να τα βάλω σε μια τάξη.
Δεν τα καταφέρνω όμως.
Όλα μένουν μέσα μου να συσσωρεύονται και να με πνίγουν.

Κάτι πρέπει να κάνω με μένα και την ζωή μου, το ξέρω, μα δεν ξέρω πως και τι πρέπει να κάνω.

Σαν ένα μπερδεμένο κουβάρι όλα που το κυλάω πέρα-δώθε και την άκρη του δεν την βρίσκω και όσο το κυλάω τόσο μπερδεύεται

Υψιπετεις περιπλανησεις

Για χρονια πολλα καθε νυχτα εβλεπα το ιδιο ονειρο,καθε βραδυ γυρνουσα στο σπιτι που ζουσα στα Χανια,εκει στα Λενταριανα, γυρνουσα σε εκεινο το σπιτι και ηταν αδειο,οπως την τελευταια μερα της ζωης μου σε εκεινη την πολη που τοτε μισουσα πολυ.
Μεσα στα αδεια δωματια γυρευα απεγνωσμενα κατι, κατι που δεν ηξερα τι ηταν, καθε βραδυ εψαχνα και παντα εφευγα χωρις να το εχω βρει.
Καποτε ακομα και στο ονειρο κουραστηκα να ψαχνω πηγαινα στο σπιτι εκεινο μα δεν εψαχνα, εμενα μονο να το κοιταζω, μεχρι που επαψα να πια και να πηγαινω.
Χρονια ειχα να ονειρευτω αυτην την πολη.
Την ονειρευτηκα παλι αποψε τωρα δα και ξυπνια.
Ονειρευτηκα σ αυτην την πολη ενα σπιτι μικρο με κηπο και σοφιτα να βλεπει την θαλασσα.
Ενα σπιτι με μεγαλα παραθυρα χωρις πατζουρια με πορτοκαλιες μεταξωτες κουρτινες,παραθυρα που βλεπουν ολα στην θαλασσα, ενα σπιτι με εναν ολολευκο καναπε μπροστα στο τζακι.
Γυρω -γυρω ραφια γεματα με τους δισκους σου, ενα γραφειο με τον υπολογιστη σου και παραδιπλα ενα μικρο δικο μου γεματο με καλοξυσμενα κοκκινα μολυβια και χαρτια, αλλα λευκα και αλλα με ζωγραφισμενες σκεψεις πανω τους με μικρα σκουρα σημαδακια.
Ενα σπιτι με ξυλινη σκαλα που οδηγει στην σοφιτα με παραθυρο που βλεπει στην θαλασσα κι αυτο, ενα στρωμα στο πατωμα με τσαλακωμενα σεντονια βρεγμενα απο σταλες ιδρωτα που εχουν την μυρωδια των σωματων μας.
Ενα σπιτι γεματο φως, χρωματα, λουλουδια, ηχους απο μουσικες του κοσμου που μπερδευονται με το βουισμα της θαλασσας και τον ηχο της φωνης και του γελιου σου, ενα σπιτι γεματο απο μυρωδια της θαλασσας,μυρωδια απο καφε με αρωμα κανελλας, μυρωδια απο λιωμενη σοκολατα, μυρωδια απο σενα.....
Ενα σπιτι δικο σου και δικο μου, δικο μας , που περασαμε το κατωφλι του χερι-χερι αφηνοντας απ εξω τα πρεπει, τα αν, τα μηπως και τα ισως....
Να με παιρνει ο υπνος στον καναπε μπροστα στο τζακι με το κεφαλι στα γονατα σου και στα χειλη γευση απο κοκκινο κρασι, να με σηκωνεις στην αγκαλια σου ως την σοφιτα, να ξυπνω απ το τριξιμο της σκαλας αλλα να κανω την κοιμισμενη ως να με αποθεσεις πανω στα νωπα ακομα σεντονια απ το ιδρωτα των κορμιων μας, να σε φυλακιζω στην αγκαλια μου και να μεθω απ την γευση του φιλιου σου, να φυλακιζω στο σωμα μου το σωμα σου και στην ψυχη μου την εικονα σου.
Εικονα που θα ειναι η εμπνευση μου για δημιουργια, για αγαπη και μοιρασμα της ζωης
Να εισαι ελευθερος μεσα απ την αγαπη, να πορευομαι διπλα σου, συνοδοιπορος, να σε βλεπω να κανεις οτι αγαπας , να σε παρακολουθω να αλλαζεις, να εξελισσεσαι, να ονειρευσαι να δημιουργεις.

Ονειρα.....υψιπετεις περιπλανησεις της ψυχης, τροφη κι ανασα για να ζει....

Ο λογος σου με χορτασε και το φαι σου φατο...!

Η ευτυχια ερχετaι εκει που δεν την περιμενεις,μεσα απο μια απλη φραση που φευγει απο ενα στομα και ταξιδευει χιλιομετρα μεσα απο ενα αψυχο συρμα...ταξιδευει πανω απο θαλασσες και βουνα, χωρια και πολεις , μια φραση σαν λευκος χαρταετος με πολυχρωμη ουρα....
Ο λογος σου με χορτασε και το φαι σου φατο!
Αυτος ο λογος σου ο γλυκος που μαλακωνει την ψυχη μου, που φανερωνει νοιαξιμο, για αυτο το νοιαξιμο που πεινασα και διψασα μια ολακερη ζωη....

Αβυσσος

Σαν να περπατω πανω σε ενα τεντωμενο σχοινι νοιωθω και απο κατω η αβυσσος χασκει να με καταπιει....